Natalia Georgieva Ivanova, poezija

Желба

Во мојата душа се отвори прозорец

и твоjoт лик цвета како извор во мене,

но желбата скршена венее,

под сенката на сеќавањето по тебе.

Дека во вљубена и лишена од љубов,

јас сум како славеј без глас.

Зошто судбината безмилосно го труе? –

семето на љубовта, родено во нас...

И животот тече како река и капка преку рамо,

во букет насмевки и солзи.

Вистината е: Живееш само два пати –

кога се рагаш и кога сакаш.

Ке одам, но не спомнувај

како двајцата живееме со едно срце.

Kе одам, но не заборавај,

пеперудата умира, но зраци вика.

Ke претворам деновите во сенка на тага,

ке се вкоренам во мисла и слика,

но од копнежот што си го посеал со душа,

душата ми порасна вечен спомен.

Ке одам, не прашувај каде и кој,

птицата на нашата среќа уништи.

Jас освојувам и губам безброј надежи,

но само едно срце на пеперуда.

Natalia Georgieva Ivanova